Αφιέρωμα στον ήρωα της ΕΛΔΥΚ Λοχαγό Σωτήρη Σταυριανάκο

       

Γράφει ο Ηλίας Αντωνίου

       

Το θέμα αυτό θα μας ξαναθυμίσει την εισβολή των Τούρκων και του Αττίλα στην Κύπρο το 1974. Ένα θέμα που μερικοί ίσως να το έχουν γνωρίσει απλά ως ιστορικό γεγονός, αλλά για μερικούς η καρδιά τους ακόμα χτυπάει στην Κύπρο και στο πολεμικό μέτωπο του ’74.

Εκεί άνθρωποί τους άφησαν την τελευταία τους πνοή, δοξάζοντας την Ελλάδα και έγιναν ήρωες στην προσπάθειά τους να σταματήσουν τον Αττίλα.
Ένας τέτοιος ήρωας ήταν ο Λοχαγός Σωτήρης Σταυριανάκος.
Βρήκαμε την χήρα του Λοχαγού Σωτήρη Σταυριανάκου, την κ. Μαρία, η οποία μένει στην Αγία Βαρβάρα και την επισκεφτήκαμε στο σπίτι της για να μας μιλήσει για το θλιβερό γεγονός που συγκλόνισε το σπίτι της.
Η ίδια όμως μας είπε: «εγώ θα σας πω λίγα πράγματα, γιατί δεν ήμουν μπροστά στην μάχη και δεν θέλω να πω μεγάλα λόγια.»

Στα πλαίσια αυτά μας έδωσε δημοσιεύματα από παλιά έντυπα, με μαρτυρίες από άτομα που σώθηκαν.
Συγκεκριμένα δεν ήθελε να παινέψει τον άντρα της με δικά της λόγια αλλά ήθελε να μας δείξει ότι δίκαια ονομάζεται ήρωας και με αποδείξεις.
Για την κ. Μαρία Σταυριανάκου η Κύπρος έγινε το δεύτερο σπίτι της, αφού τα τελευταία 27 χρόνια παρευρέθηκε σε πολλές εκδηλώσεις τιμής προς τον σύζυγό της.
Η κ. Μαρία – η οποία είναι γνωστή πλέον στην Κύπρο – μας έδωσε φωτογραφίες από τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του άνδρα της, στο καινούργιο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, που έχει και το όνομα του Λοχαγού.
Η κα Σταυριανάκου έκανε επίσης μεγάλο αγώνα για να μπορέσει να γίνει η εκταφή του άνδρα της και να φέρει τα κόκαλά του στην Ελλάδα.
Τον περασμένο Ιούλιο έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής στο Στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, ενώ ήδη γίνονταν οι απαραίτητες ενέργειες για τη δημιουργία προτομής του και στον τόπο καταγωγής του – Σκουτάρι Γυθείου Λακωνίας – με πρωτοβουλία του εκπολιτιστικού Συλλόγου και προκειμένου να τιμηθεί και από τους ίδιους τους συγχωριανούς του.
Ακόμα μας έδειξε πρόσκληση από τον Δήμαρχο Περιστερίου κ. Δημητρακόπουλο για να παραστεί σε εκδήλωση με αποκαλυπτήρια μνημείου για τους πεσόντες της Κύπρου, όπου παρόντες θα είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος και ο Πρόεδρος της Κύπρου Γλαύκος Κληρίδης.

Αλλά ας αρχίσουμε με τα γεγονότα:

Ο Σωτήρης Σταυριανάκος τελείωσε την σχολή Ευελπίδων το 1965, το 1972 του ήρθε μετάθεση για Κύπρο για το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ.
Παντρεύτηκε την κ. Μαρία (κατάγονταν από το ίδιο χωριό – περιοχή της Μάνης – και γνωρίζονταν από μικρά παιδιά) και απέκτησαν δυο κοριτσάκια.
Η κ. Μαρία μας μίλησε για τα χρόνια που έμεναν στην Κύπρο:
«Δεν ένιωθα και τόσο άνετα γιατί ζούσα μακριά και από την πατρική μου οικογένεια.
Ο άντρας μου τις περισσότερες ώρες πήγαινε στο στρατόπεδο, ακόμα και τις ώρες που δεν είχε υπηρεσία, γιατί έλεγε χαρακτηριστικά ότι έπρεπε να δει τα μεγάλα παιδιά του (τους στρατιώτες του).
Είχε μια πολύ καλή σχέση με τους στρατιώτες του και όλοι τον σέβονταν, ήταν καλόκαρδος και παλικάρι.
Τότε στην Κύπρο δεν ήταν και πολύ ήσυχα τα πράγματα γιατί υπήρχαν συμπλοκές ανάμεσα σε οπαδούς του Μακάριου και της αντιπολίτευσης.
Με τα παιδιά μου αναχωρήσαμε από την Κύπρο την 8^η Ιουλίου του 1974, κατόπιν κοινοποίησης μετάθεσής του στην Κοζάνη.
Ο πρώτος Αττίλας χτύπησε από τις 20 έως 22 Ιουλίου, ενώ ο δεύτερος Αττίλας (14-16 Αυγούστου) ήταν πιο αποτελεσματικός και αποφασιστικός και σημειώθηκαν οι περισσότερες απώλειες.»

Στο σημείο αυτό θα αναφερθούμε σ’ ένα αφιέρωμα που έγινε στον Λοχαγό, το 1994 από τον δημοσιογράφο Κυριάκο Θεοδωρακάκο στο διμηνιαίο περιοδικό ΜΑΝΗ.

«… Οι Έλληνες στρατιώτες πολέμησαν με αυτοθυσία και αυταπάρνηση.
98 Έλληνες στρατιωτικοί σκοτώθηκαν στην Κύπρο, δεκάδες τραυματίστηκαν και 71 αγνοούνται.
Οι Τούρκοι πλήρωσαν βαρύτατα το τίμημα.
Υπέστησαν τεράστιες καταστροφές υλικού και έχασαν χιλιάδες στρατιώτες.
Η διμοιρία μηχανικού, με διοικητή τον Παναγιώτη Δελή και υποδιοικητή τον Λοχαγό Σωτήρη Σταυριανάκο, ευρισκόμενη μπροστά από το στρατόπεδο σήκωσε το μεγαλύτερο βάρος της σύγκρουσης.
Τη διμοιρία αποτελούσαν 46 στρατιώτες μαζί με τους αξιωματικούς και τους υπαξιωματικούς.
Ανήκαν στο λόχο του μηχανικού της ΕΛΔΥΚ, ενώ στη διμοιρία είχαν αποσπαστεί και στρατιώτες του λόχου διοικήσεως του στρατοπέδου.
Επέζησαν ελάχιστοι.
Ο Λοχαγός Σωτήρης Σταυριανάκος το πρωί της 16^ης Αυγούστου, βρισκόταν στο ύψωμα β’ μπροστά από το στρατόπεδο.
Παρ’ ότι η έκβαση της μάχης ήταν βέβαιη, αρνήθηκε να εγκαταλείψει λέγοντας στους άντρες του:
«Ακόμη κι αν περάσουν από πάνω μας τα τανκς, εμείς θα μείνουμε για να χτυπήσουμε το πεζικό που τα ακολουθεί.
Δεν θα υποχωρήσουμε, είμαστε Έλληνες και πολεμάμε για την Ελλάδα.»
Σκοτώθηκε το πρωινό της ίδιας μέρας, επιχειρώντας να εξουδετερώσει με το πιστόλι του, τον επικεφαλή του προπορευόμενου τουρκικού άρματος, σε μια τελευταία προσπάθεια να ανακόψει την επίθεση, όπως ακριβώς είχε κάνει και την προηγούμενη μέρα…»

Από το ίδιο περιοδικό, να η μαρτυρία ενός επιζήσαντα, του Διονύση Πλέσσα:

«Ταξιδέψαμε όλη τη νύχτα, κατά τη διαδρομή του όρους Τρόοδος.
Στο στρατόπεδο φτάσαμε το πρωί.
Λίγο πριν φτάσουμε δεχθήκαμε επίθεση της αεροπορίας, αλλά δεν είχαμε απώλειες, εκτός από δυο τραυματισμούς.
Μόλις μας είδε ο υποδιοικητής του στρατοπέδου, μας ρωτούσε γιατί γυρίσαμε.
«Εγώ θέλω όπλα» έλεγε.
«Άοπλους στρατιώτες, τι να σας κάνω;»
Πήραμε από τις αποθήκες κάτι βελγικά όπλα τα fn που χρησιμοποιεί σήμερα ο Ελληνικός στρατός.
Εγώ επειδή ήμουν στο λόχο διοικήσεως βρέθηκα σε ένα τμήμα έξω από το στρατόπεδο, προς το Γερόλακο με διοικητή τον Ταγματάρχη Δελή και υποδιοικητή τον Λοχαγό Σταυριανάκο.
Μας έκανε εντύπωση ότι ερχόντουσαν οι Τούρκοι αφύλαχτοι γι’ αυτό και είχαν φοβερές απώλειες.
Είχαν φτάσει πολύ κοντά μας και εμείς είχαμε τη διαταγή από τον Σταυριανάκο, να τους αφήσουμε να πλησιάσουν και μετά να χτυπήσουμε, γιατί είχαμε κυρίως ατομικό οπλισμό.
Μετά από ένα χτύπημα του πυροβολικού, που ήρθε να μας βοηθήσει, η βολή πέτυχε την μπούκα του άρματος.
Τα άρματα που ήταν τρία γυρίζουν πίσω και οπισθοχωρούν.
Οι τούρκοι δεν ήταν προετοιμασμένοι για οπισθοχώρηση.
Και τα χάσανε.

Επικράτησε πανικός.

Τότε ακούμε τον Σταυριανάκο μέσα από το όρυγμα να μας φωνάζει: «Ρε!! Είσαστε άντρες;»
«Ναι!!» απαντάμε όλοι μαζί.
Και διατάζει έφοδο.

Τα βράδια δεν κοιμόμασταν.
Το πρωί προσπαθούσαμε να κοιμηθούμε με βάρδιες, αν δεν γίνονταν μάχες.
Συζητούσαμε με τον Λοχαγό, τον Σταυριανάκο, τον ρωτούσα θυμάμαι «κ. Λοχαγέ τι θα κάνουμε» γιατί ένιωθα ανησυχία, φαινόταν πως δεν θα αντέξουμε. Μιλούσαμε συχνά.

Εγώ ήμουν ο παλιός λοχίας της διμοιρίας και οπωσδήποτε στον πόλεμο δένεσαι.
Ο Σταυριανάκος είχε κάποιες ελπίδες, ότι μπορεί να τους κρατούσαν λίγο οι ΟΗΕέδες, λίγο οι Κύπριοι, αλλά διαψεύστηκαν οι ελπίδες αυτές.
Κάποια στιγμή πάντως θυμάμαι ότι μου είπε: «Εμείς θα μείνουμε εδώ.
Είμαστε Έλληνες, ακόμη κι αν τα τανκς περάσουν από πάνω μας και εμείς θα χτυπήσουμε το πεζικό που έρχεται από πίσω.»
Ήταν η τελευταία συζήτηση που είχα με τον Σταυριανάκο.
16 του μηνός η επίθεση ήταν οργανωμένη και οι Τούρκοι αυτή τη φορά είχαν γύρω στα 200 άρματα σε μια έκταση δέκα χιλιομέτρων.

Το πρωί γύρω στις 11:00 φτάσανε κοντά μας και τότε ακούω, το φίλο μου το Μάριο το Βολανάκη να μου φωνάζει: «Σάκη, ο Λοχαγός σκοτώθηκε.»…»

Από το ίδιο περιοδικό με μαρτυρία ενός άλλου επιζήσαντα του Αντώνη Δούλα:

«…Εγώ σε αντίθεση με τον Πλέσσα, ήμουνα από τους καινούργιους που ήρθαν.
Στο στρατόπεδο μπήκαμε πριν σουρουπώσει και κατά τις 8:00 με 8:30, στις 19 Ιουλίου, παραμονή της εισβολής, και μας συγκέντρωσαν να μας μιλήσουν.
Τότε γνώρισα τον Λοχαγό Σταυριανάκο.
Ο Σταυριανάκος μας ζήτησε να πάμε προς το ύψωμα του στρατοπέδου, που ήταν προς το αεροδρόμιο, προς το Γερόλακο.
Εκεί μας έκανε μια ενημέρωση, σε όλη την ομάδα και μας είπε τι να προσέχουμε αν γίνει κάτι τη νύχτα.
Είπε, θυμάμαι χαρακτηριστικά: «…αν γίνει εισβολή από τους Τούρκους».
Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα τη λέξη εισβολή.
Εγώ μάλιστα φορούσα μία φόρμα που είχε σημάδια από διακριτικά λοχία και ο Σταυριανάκος με φώναζε «δεκανέα».
Μου υπέδειξε ένα όρυγμα και μου είπε: «εδώ θα έρθεις, αν αύριο μεθαύριο γίνει κάτι.»
Μας είπε να πάμε στο λόχο και να κοιμηθούμε με τα άρβυλα και αν τυχόν σβήσουν τα φώτα τη νύχτα, θα έχουμε συναγερμό και να πάμε στις θέσεις που μας όρισε.
«Και ας ελπίσουμε» μας είπε, «ότι το πρωί δεν θα γίνει τίποτα.»
Αυτή η φράση ήταν χαρακτηριστική.
Τώρα γύρω από το θάνατο του Λοχαγού Σταυριανάκου λέγονται πολλά πράγματα.
Βέβαια το γεγονός είναι ότι σκοτώθηκε, όταν σηκώθηκε και κινήθηκε εναντίον του πρώτου άρματος.
Λέγεται όμως ότι είχε ξεκινήσει ήδη τη στιγμή εκείνη η οπισθοχώρηση.
Εγώ άκουσα ότι ο Σταυριανάκος σηκώθηκε εναντίον του άρματος, για να μπορέσει να φύγει πρώτος ο διοικητής…»

Από το ίδιο περιοδικό με μαρτυρία ενός άλλου επιζήσαντα του Μιχάλη Χαζάπη, που σήμερα (σ.σ.10/ 2001) είναι ο Πρόεδρος του Συνδέσμου των Πολεμιστών του 1974.

Ο Μιχάλης Χαζάπης συμμετείχε στη μάχη του στρατοπέδου και μάλιστα αποχώρησε από τους τελευταίους, όταν πλέον το στρατόπεδο είχε καταληφθεί από τους Τούρκους.
«… Ο πρώτος άνθρωπος που ήρθα σε επαφή στην Κύπρο μόλις κατεβήκαμε από την Αμμόχωστο, ήταν ο Λοχαγός Σταυριανάκος που συντόνιζε τη εκφόρτωση των πυρομαχικών από το αρματαγωγό που μας είχε μεταφέρει.
Φτάσαμε στο στρατόπεδο ταλαιπωρημένοι, και μόλις φτάσαμε ήρθε ο Σταυριανάκος (και όταν μιλάμε για Σταυριανάκο πρέπει να τονίζουμε ότι υπήρξε ήρωας) και μας μάζεψε μία διμοιρία σε μία καναδέζα (είδος στρατιωτικού οχήματος) να μας βγάλει έξω.
Τελικά δεν βγήκαμε και κατά τις 7:00 το βράδυ πήγαμε να κοιμηθούμε.
Πέσαμε με τα ρούχα και τα άρβυλα, βγάλαμε μόνο τα διπλά κράνη.
Στις 10:30 το βράδυ μας έβγαλαν έξω.
Στην αρχή νομίσαμε ότι πρόκειται για καψόνι.
Ήταν ο Λοχαγός Σταυριανάκος που μας πήρε και μας πήγε στα συρματοπλέγματα.
Μας έδειξε το Γερόλακο, το Κιόνελι, το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ και της ΤΟΥΡΔΥΚ.
Αυτό μας βοήθησε όμως στη συνέχεια γιατί τουλάχιστον γνωρίζαμε από πού θα έρχονταν οι Τούρκοι.
Τα ξημερώματα έγινε συναγερμός.
Ήρθε ο Σταυριανάκος εκεί που ήμασταν μαζεμένοι και μας είπε πως αν δούμε αεροπλάνα να πέσουμε κάτω και να μη σκεφτούμε ότι θα λερωθούμε.
Αυτό το είπε γιατί μπροστά μας ήτανε ένα χαντάκι που περνάγανε τα νερά από τα μπάνια.
Σε λίγο μας χτύπησε το πρώτο αεροπλάνο.
Έριξε την πρώτη ρουκέτα στο διοικητήριο όπου σκοτώθηκαν ή ένα ή δύο άτομα.
Ο Λοχαγός ήταν ακριβώς στη μέση του δρόμου.
Εκεί είχε ένα φρεάτιο και την ώρα που έκανε βύθιση η αεροπορία, έμπαινε μέσα στο φρεάτιο και τράβαγε το καπάκι από πάνω.
Μόλις τελείωσε ο βομβαρδισμός γύρισε και με κοίταξε… και μου φώναξε:
«Τι κάθεσαι εκεί…τράβα πιο πάνω»…
Τραβήχτηκα προς τα πάνω γύρω στα 15 μέτρα και μόλις έφτασα έπεσα πάλι γιατί ξανάρχισαν οι βομβαρδισμοί.
Το μέρος που ήμουνα προηγουμένως έγινε κόσκινο και αν καθόμουν εκεί θα είχα σκοτωθεί.
Πήγαμε λοιπόν στο β’ ύψωμα με τον διοικητή Ταγματάρχη Σπύρο Δελή και το Λοχαγό Σωτήρη Σταυριανάκο.
Μαζί μας ήταν και ο Γιαννακόπουλος που ήταν αρχιλοχίας και σήμερα αγνοείται και ο Ανθυπασπιστής Κούρλιος του μηχανικού που σκοτώθηκε.
Μας διέταξαν να σκάψουμε ορύγματα. Δεν είχαμε εργαλεία και σκάβαμε με τα κράνη. Ευτυχώς που το έδαφος ήταν αργυλώδες και μας βοήθησε. Σκάβαμε τα ορύγματα τα οποία ήταν γύρω στους 50 πόντους.
Ήρθε τότε ο Σταυριανάκος για έλεγχο και ο Δελής και μας λέει, θυμάμαι ο Σταυριανάκος…: «Τι είναι αυτά…κλέφτες και αστυνόμοι νομίζεται ότι παίζεται; Σκάψτε τουλάχιστον 80 πόντους».
Σκάψαμε 80 πόντους λοιπόν και σκεπάσαμε τα ορύγματα με μία λαμαρίνα, γιατί η αεροπορία μας βομβάρδιζε από τον ώρα που ξημέρωνε μέχρι την ώρα που βράδιαζε.
Εμείς δεν είχαμε καθόλου αεροπορία και πυροβολικό είχαμε δύο πυροβόλα τριαντάρια και ένα πενηντάρι.
Αντιαεροπορική κάλυψη είχαμε ένα τετράκανο μέσα στο στρατόπεδο, που και αυτό είχε χαλάσει.
Μπήκαμε ανά δύο μέσα στα ορύγματα και περιμέναμε.
Ο Λοχαγός μας ο Σταυριανάκος περνούσε συνεχώς για να μας δει και να μας εμψυχώσει.
Μας έλεγε: «Μη φοβάστε τίποτα, είστε Έλληνες και πολεμάτε για την Ελλάδα».
Όταν μας έλεγε αυτά τα λόγια το ηθικό μας ανέβαινε κι από κει που είμαστε σε κατάσταση μέση, γιατί δεν μπορώ να πω ότι ήμασταν πεσμένοι, φτάναμε στο σημείο, να βγαίνουμε από τα ορύγματα, αψηφώντας και τον ίδιο το θάνατο.
Ο Σταυριανάκος περνούσε από τα ορύγματα δύο φορές τη μέρα. Αυτό βέβαια ήταν για τον ίδιο, πάρα πολύ επικίνδυνο.
Γιατί η μάχη συνεχιζόταν όπως και οι βομβαρδισμοί. Ερχόταν λοιπόν νωρίς χαράματα και κατά το απογευματάκι.
Εμείς είχαμε εντολή να ρίχνουμε σε όποιον πλησίαζε ακόμη και αν μίλαγε ελληνικά.
Και αυτό γιατί πριν λίγες μέρες Τουρκοκύπριοι που γνώριζαν ελληνικά πλησίασαν στο λόχο μας και μιλώντας ελληνικά τους αιφνιδίασαν και τους σκότωσαν. Ο Σταυριανάκος, για να τον γνωρίζουμε, κάθε φορά που πλησίαζε τραγουδούσε.
«Θα τον ζαλίσουμε τον ήλιο σίγουρα ναι, θα τον τρελάνουμε τον φίλο σίγουρα ναι.»
Και έπειτα φώναζε: «Σταυριανάκος εδώ, έχετε το νου σας! Λοχαγός Σταυριανάκος!»
Καθόταν δύο τρία λεπτά σε κάθε όρυγμα και μας ρωτούσε τι κάνουμε, πως είμαστε…
Το λέω τώρα και ανατριχιάζω, «μην στεναχωριέστε», έλεγε, «είμαστε Έλληνες δεν έχουμε πρόβλημα κανένα, μη φοβάστε…».
Στις 12 Αυγούστου απέναντι στο Κιόνελι μετρήσαμε γύρω στα 300 άρματα.
Εμείς θορυβηθήκαμε και αναρωτηθήκαμε που είναι τα δικά μας, γιατί είχαμε μεγάλη πίεση από την αεροπορία.
Τότε μας κάλεσε ο διοικητής Ταγματάρχης Σπύρος Δελής πίσω από το όρυγμά του και ο αρχιλοχίας Γιαννακόπουλος μας είπε να μην ανησυχούμε, γιατί στη Μακεδονίτισσα μια περιοχή πίσω από το στρατόπεδο υπήρχαν γύρω στα 200 άρματα δικά μας.
Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ήταν αλήθεια.
Τότε μας φώναξε ο Λοχαγός Σταυριανάκος και είπε, θυμάμαι, το εξής:
«Φοβάστε ρε τα’ άρματα; Τ’ άρματα δεν μπορούν να μας κάνουν τίποτα. Και το όρυγμα να περάσει, περνάει από πάνω. Εσείς θα ρίχνετε στο πεζικό που έρχεται από πίσω. Δεν θα εγκαταλείψετε επ’ ουδενί. Είμαστε Έλληνες, και αυτή τη στιγμή πολεμάμε για την Ελλάδα.»
Εμείς είμαστε τότε 20 χρονών κι όταν έχεις και έναν αξιωματικό που σου λέει τέτοια πράγματα ενθουσιάζεσαι.
Ο Λοχαγός μας κατά την διάρκεια του πρώτου και του δεύτερου Αττίλα δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να μας εμψυχώνει και να μας ανεβάζει το ηθικό.
Η διμοιρία ξεκληρίστηκε…
Ο αξιωματικός, ο ήρωας αξιωματικός Σταυριανάκος δεν υπάρχει, πια. Ο ανθυπασπιστής Κούρλιος δεν υπάρχει. Ο αρχιλοχίας Γιαννακόπουλος είναι αγνοούμενος.
Οι Τούρκοι συνέλαβαν δυο αιχμαλώτους, είχαμε κάποιους τραυματίες και από τους 46 αμφιβάλλω αν έχουν γλυτώσει, τελικά περισσότεροι από έξι. Βγαίνοντας, ο Σταυριανάκος, από το όρυγμα του για να ρίξει με το πιστόλι στον πυροβολητή άρματος, τον βρίσκει μία ριπή και τον σκότωσε.
Του Λοχαγού Σταυριανάκου πριν τον δεύτερο Αττίλα του είχε έρθει μετάθεση για Κοζάνη, αλλά την απόρριψε και ενημέρωσε την γυναίκα του λέγοντας ότι δεν μπορεί να αφήσει τα παιδιά του (στρατιώτες)…»

Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ (Κυπριακή εφημερίδα) δημοσίευσε στις 20 Αυγούστου 1978 αφιέρωμα στο Λοχαγό Σωτήρη Σταυριανάκο αποσπάσματα από το Μυθιστόρημα «Η Μεγάλη Σφαγή».

Εμείς πήραμε λίγα κομμάτια από αυτή την δημοσίευση.
«…Τρέχει ο Σωτήρης εδώ, τρέχει εκεί, τρέχει γρήγορα στα τουφέκια σας, βάζει φωνή ο Λοχαγός ο Σωτήρης και οι λέξεις βγαίνουν κοφτές από μέσα του…Ο Σωτήρης τώρα μόνος του τρέχει και κατεβαίνει το λόφο και ορμά μπροστά και τρέχει και δεν σταματά, ούτε σκάβει να καλυφθεί και κοντά στο χέρι το τουφέκι με την ξιφολόγχη. Τον πρώτο Τούρκο μπροστά τον καρφώνει στην κοιλιά και τρέχει και τρέχει και καρφώνει και τον άλλον Τούρκο στο στήθος και κατεβαίνει ακόμα το κατηφόρι και τρέχει με την λόγχη βουτηγμένη στο αίμα και αφήνει φωνή, φωνή σαν ουρλιαχτό. Τρέχει αδιάκοπα τρέχει ώσπου, εκεί στο μεσόφρυδο τον καρφώνει η σφαίρα κι ο Λοχαγός ο Σωτήρης γέρνει και πέφτει και τα χέρια του αγκαλιάζουν τη γη…»

Η πολεμική έκθεση δράσεως από το ΓΕΣ

(την οποία ζήτησε η κ. Μαρία Σταυριανάκου)

Έχομεν την τιμήν να γνωρίσωμεν υμίν είς απάντησιν της 17-9-75 αιτήσεως σας, ότι ως προκύπτει έκ των ατομικών Εγγράφων του έν Κύπρω πεσόντος συζύγου σας Ταγματάρχου (μετά τον θάνατο του έδωσαν τιμητικά βαθμό) (ΜΧ) Σταυριανάκου Σωτηρίου, ως και της διενεργηθείσης Ενόρκου Προανακρίσεως, ο σύζυγός σας έπεσεν επί του πεδίου Μάχης την 16^ην Αυγούστου 1974, μαχόμενος μετά πρωτοφανούς ηρωισμού, θάρρους και αυταπαρνήσεως, εναντίον υπέρτερων Τουρκικών Δυνάμεων και αφού απέκρουσε λυσσαλέας Τουρκικάς επιθέσεις από 14 έως 16 Αυγούστου 1974, επί των δυτικώς του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ υψωμάτων.

Αθήναι 13 Νοεμβρίου 1975

Πιστοποιητικό από το ΓΕΣ

Υπηρετών ως Λοχαγός (ΜΧ) εις ΕΛΔΥΚ/λόχος διοικήσεως εφονεύθει 16 Αυγούστου ώρα 11:00 1974, αποκόπησης της κεφαλής του ότε εβλήθη δια πυροβόλου όπλου Τουρκικού άρματος μάχης κατά την Τουρκική επίθεσιν εναντίον των θέσεων μάχης των ανδρών της ΕΛΔΥΚ, διατελών εν διατεταγμένη υπηρεσία και ένεκεν ταύτης (Ετύγχανεν επικεφαλής αμυνόμενου τμήματος).

Αθήναι 15 Νοεμβρίου 1974…»

(Το άρθρο είχε δημοσιευτεί για πρώτη φορά στην τοπική εφημερίδα «Η Πόλη μας» της Αγίας Βαρβάρας, τον Οκτώβριο του 2001)