ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΑΝΗΛΙΚΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Δημοσιεύθηκε από Συντακτική Ομάδα εφημ. "Παρουσία" στις 29 Αυγούστου 2009 και καταχωρήθηκε στην κατηγορία Άρθρα - Απόψεις, Κοινωνία, Παιδεία, Πολιτισμός. Μπορείτε να παρακολουθήσετε τις απαντήσεις σε αυτή τη δημοσίευση μέσω του RSS 2.0. Μπορείτε να αφήσετε μία απάντηση ή ένα trackback σε αυτή την καταχώρηση

       

Γράφει ο Νίκος Κανάκης

       

kanakisΜια κοινωνία κρίνεται από τον τρόπο με τον οποίο φέρεται στους αδύναμους . Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο η κοινωνία μας πρέπει να κριθεί αυστηρά . Η κακοποίηση των παιδιών είναι γεγονός. Ενα παγκόσμια εντοπισμένο φαινόμενο. Σαράντα εκατομμύρια παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση, εβδομήντα τρία εκατομμύρια αγόρια και εκατόν πενήντα εκατομμύρια κορίτσια έχουν πέσει θύματα βίας.

Στη χώρα μας δεκα χιλιαδες παιδια προσπαθούν να επιβιώσουν καθημερινά απο τις σκληρές και απάνθρωπες συνέπειες της ενδοοικογενειακής βίας.Οι δράστες είναι επιφανειακά «αξιοπρεπείς» άνθρωποι με ανατριχιαστικές πράξεις και η δύναμη τους έγκειται στη μυστικότητα. Οι άνθρωποι αυτοί επιδιώκουν να εργάζονται κοντά σε παιδιά και οι γονείς πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί για τυχόν σημάδια στα παιδιά τους όπως η αποστροφή σε συγκεκριμένα άτομα και τοποθεσίες, οι εφιάλτες, τα ξαφνικά δώρα ή χρήματα που κουβαλούν στο σπίτι και οι αλλαγές στις διατροφικές τους συνήθειες. Βάσει στατιστικών ερευνών εχει αποδειχθεί πως η διακίνηση παιδικού πορνογραφικού υλικού είναι η τρίτη σε έσοδα πιο κερδοφόρα επιχείρηση μετά την πώληση όπλων και ναρκωτικών. Το 15% των μαθητών του δημοτικού, στη χώρα μας, έχουν κακοποιηθεί σωματικά, λεκτικά, ψυχολογικά ή σεξουαλικά, ενώ επέσυρε την προσοχή μας μια και η κακοποίηση στις μέρες μας παίρνει μορφή φυσιολογικής συμπεριφοράς και ως τέτοια αφομοιώνεται από τα παιδιά.
Επίσης το 37% των παιδιών του δημοτικού και το 11% των παιδιών του γυμνασίου έχουν βιώσει βία στο σχολείο.Θύματα της σχολικής βίας είναι συνήθως παιδιά που διαφέρουν από τα υπόλοιπα, ενώ θύτες είναι παιδιά που επιδιώκουν υστεροφημία, έχουν την ανάγκη να νιώσουν ότι ανήκουν κάπου ή τρομοκρατούν για να μην τρομοκρατηθούν.
Είναι χρέος μας, λοιπόν να βοηθάμε ο καθένας μας με το δικό του τρόπο τα παιδιά αυτά και να τους συμπαραστεκόμαστε όσο το δυνατόν περισσότερο για να μπορέσει κάποτε να ζωγραφιστεί ξανά το χαμόγελό στα χειλη τους!

Αφηστε το σχολιο σας

Διαφήμιση